Διαλογικοι Μονολογοι

Γυναίκες που δεν ήθελαν να ακουμπούν κανέναν ούτε και να τις ακουμπάει κανείς- ακόμα και αν επρόκειτο για τα ίδια τους τα παιδιά ή τα εγγόνια. Όλες τους αρμενικής καταγωγής είχαν την ίδια τραυματική μοίρα κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915, καθότι ως κορίτσια εξαναγκάστηκαν με τους πιο κτηνώδεις τρόπους να γίνουν «νύφες» Τούρ­κων και Κούρδων και να γεννήσουν τα παιδιά τους. Είναι οι γυναίκες που τις σημάδευαν με τατουάζ στα χέρια, το πρόσωπο και το σώμα τους ως ένδειξη υποταγής και σκλαβιάς.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γιώργης Βρέντζος: (Τηγανίτης): Ο θρυλικός ανωγειανός εκδικητής που σκότωσε μέσα στο δικαστήριο τον φασίστα- γκεσταμπίτη, συνεργάτη των Γερμανών, Μαγιάση

Ένας αητός τω Βρέντζηδω σκότωσε το Μαγιάσηκι όλοι μαζί φωνάξαμε η χέρα του ν’ αγιάσει. Μέσα στο δικαστήριο γιατί ’χενε σκοτώσει κι έπρεπε οπωσδήποτε αίμα κι αυτός να δώσει.

Στα μέσα του Απρίλη του 1947, δικαζόταν από το Δικαστήριο των δοσιλόγων Ηρακλείου ο γκεσταμπίτης-συνεργάτης των Ναζί, Μαγιάσης. Στις 30 του μήνα ο ανωγειανός Γιώργης Βρέντζος και κατά κόσμον «Τηγανίτης» (στην Κρήτη και ιδίως στο Μυλοπόταμο, συνηθίζουν πολύ τα παρανόμια, δηλαδή τα παρατσούκλια) μπαίνει στο ακροατήριο και ορμά προς το εδώλιο, καταφέρνοντας δυο μαχαιριές στην κοιλιακή χώρα του σιχαμένου προδότη! Αιτία; Ο Μαγιάσης κάρφωσε τον αδελφό του Τηγανίτη, Βρεντζομιχάλη, στους Ναζί, διότι είχε δώσει ψωμί και νερό στους ΕΛΑΣίτες (προφανώς πρόκειται για τα τμήματα των καπετάνιων Σμπώκου και Ποδιά). Ο Βρεντζομιχάλης πλήρωσε την πράξη του αυτή με την εκτέλεσή του στο οροπέδιο της Νίδας, στον Ψηλορείτη, από τους Σουμπερίτες.

Να πως παρουσίασε το γεγονός η κρητική εφημερίδα «Ελεύθερη Γνώμη» της Πρωτομαγιάς 1947: «Χθες το πρωί δικαζόταν στο Δικαστήριο Δοσιλόγων Ηρακλείου ο γνωστός προδότης Μαγιάσης για την εκτέλεση του Μιχαήλ Βρέντζου από τ’ Ανώγεια που είχε κάμει ο ίδιος στη Νίδα. Κατά την ώρα της συνεδριάσεως στις 11.30΄ περίπου και ενώ εξεταζόταν ο μάρτυρας κατηγορίας και αδελφός του εκτελεσθέντος Γεώργιος Βρέντζος γύρισε και κτύπησε δυο φορές με μαχαίρι τον κατηγορούμενο δοσίλογο στην κοιλιακή χώρα. Αμέσως δε κατέθεσε στην έδρα του δικαστηρίου το μαχαίρι και παραδόθηκε στη φρουρά της αίθουσας. Ο Μαγιάσης μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο. Τα τραύματά του είναι βαρύτατα».

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις
ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη
οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα
με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους
το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου
που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου
κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του
αφήνεις την πατρίδα
μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.
Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά
φωτιά κάτω απ ́ τα πόδια σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου
δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου
και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
ανάμεσα στα δόντια σου
και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων
κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού
δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.
Πρέπει να καταλάβεις
ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά
κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια
κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Μια διάλεξη για την δημιουργία και εξέλιξη των πόλεων κατά την τελευταία χιλιετία από μια υλιστική σκοπιά. Η παρούσα ανάλυση είναι μέρος ενός ευρύτερου κύκλου διαλέξεων με απώτερο στόχο την λεπτομερή μελέτη του σύγχρονου δυτικού κόσμου αρχικά, και του καπιταλισμού, τελικά. Δυστυχώς χωρίς ελληνικούς υπότιτλους.

Βρισκόμουν εκεί από την πρώτη στιγμή,
στην αδρεναλίνη
που κυκλοφορούσε στις φλέβες των γονιών σου
όταν έκαναν έρωτα για να σε συλλάβουν,
και μετά στο υγρό
που η μητέρα έστελνε στην μικρή καρδιά σου
όταν ακόμη ήσουν απλώς ένα παράσιτο.

Έφτασα σ’ εσένα προτού μπορέσεις να μιλήσεις,
προτού ακόμα μπορέσεις να καταλάβεις κάτι
απ’ αυτά που σου έλεγαν οι άλλοι.
Βρισκόμουν εκεί όταν, αδέξια,
προσπαθούσες να κάνεις τα πρώτα σου βήματα
εμπρός στο πειραχτικό και γελαστό βλέμμα όλων.
Όταν ήσουν απροστάτευτος και εκτεθειμένος,
όταν ήσουν ευάλωτος κι είχες ανάγκη.

Μ’ έφερε στην ζωή σου
το χέρι της μαγικης σκέψης,
με συνόδευαν…
οι προλήψεις και τα ξόρκια,
τα φετίχ και τα φυλαχτά…
οι καλοί τρόποι, οι συνήθειες και η παράδοση…
οι δάσκαλοί σου, τα αδέρφια σου και οι φίλοι σου…

Προτού μάθεις πως υπήρχα
διαίρεσα την ψυχή σου σ’ έναν κόσμο φωτός
κι εναν κόσμο σκότους.
Έναν κόσμο για το καλό κι έναν για τα υπόλοιπα.

Εγώ σου έφερα τα συναισθήματα της ντροπής,
σου έδειξα όλα τα μειονεκτήματά σου,
τις ασχήμιες σου,
τις ανοησίες σου,
τα δυσάρεστα όλα.
Εγώ σου κρέμασα την ταμπέλα “διαφορετικός”
όταν σου είπα για πρώτη φορά στο αφτί
ότι κάτι δεν πήγαινε εντελώς καλά σ’ εσένα.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Μια διάλεξη από τον φιλόσοφο Manuel De Landa πάνω στην φιλοσοφία για την γλώσσα των Deleuze και Guattari.

Μέρος 1ο

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Όταν η αγάπη σας γνέφει, ακολουθείστε την,
Παρόλο που οι δρόμοι της είναι σκληροί και
απότομοι.
Και όταν τα φτερά της σας τυλίξουν, δοθείτε
της,
Παρόλο που το ξίφος που είναι κρυμμένο ανά-
μέσα στα φτερά της μπορεί να σας πληγώσει.
Και όταν σας μιλά, πιστέψτε την,
Παρόλο που η φωνή της μπορεί να συντρίψει τα
όνειρά σας σαν τον βοριά που τον κήπο ερημώνει.

Γιατί όπως η αγάπη σας στεφανώνει, έτσι και θα
σας σταυρώσει. Όπως είναι για το μεγάλωμά σας,
έτσι είναι και για το κλάδεμά σας.
Όπως ανεβαίνει στην ψηλότερη κορφή σας και
χαϊδεύει τα τρυφερότερα κλαδιά σας που ριγούν
στον ήλιο,
´Έτσι θα κατεβεί και στις ρίζες σας και θα τις
τραντάξει στην προσκόλλησή τους στη γη.
Σαν δεμάτια καλαμπόκι σας μαζεύει κοντά της.
Σας χτυπά στο αλώνι για να σας γυμνώσει.
Σας κοσκινίζει για να σας απαλλάξει από τους
φλοιούς.
Σας αλέθει μέχρι να γίνετε λευκοί.
Σας ζυμώνει μέχρι να γίνετε μαλακοί.
Και μετά σας στέλνει στην ιερή φωτιά της, για
να γίνετε ιερό ψωμί για το συμπόσιο του Θεού.

´Όλα αυτά τα πράγματα θα σας κάνει η αγάπη
για να γνωρίσετε τα μυστικά της καρδιά σας και
στη γνώση αυτή να γίνετε ένα κομμάτι από την καρ-
διά της Ζωής.

Αν όμως στο φόβο σας αναζητήσετε μόνο τη γαλήνη
της αγάπης και την απόλαυσή της,
Τότε θα είναι καλύτερα να σκεπάσετε τη γύμνια
σας και να φύγετε από το αλώνι της αγάπης
Σε έναν κόσμο δίχως εποχές, όπου θα γελάτε,
αλλά όχι με το γέλιο, και θα κλαίτε, αλλά
όχι με όλο σας το δάκρυ.

Η αγάπη δε δίνει άλλο τίποτε από τον εαυτό της
και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της.
Η αγάπη δεν κάνει τίποτα χτήμα της ούτε και
γίνεται η ίδια χτήμα.
Γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
´Όταν αγαπάτε δε θα πρέπει να λέτε, «Ο Θεός
είναι μέσα στην καρδιά μου», αλλά μάλλον, «Είμαι
μέσα στην καρδιά του Θεού»
Και μη νομίζετε ότι μπορείτε να κατευθύνετε
την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σας βρει
άξιους, θα κατευθύνει αυτή την πορεία σας.

Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία από το
να εκπληρώσει τον εαυτό της.
Αλλά αν αγαπάτε και επιμένετε να έχετε επιθυμίες,
ας είναι τούτες οι επιθυμίες σας:
Να λιώσετε και να γίνετε σαν ένα τρεχούμενο ρυάκι
που τραγουδά τη μελωδία του στη νύχτα.
Να γνωρίσετε τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείτε από την ίδια σας την κατανόηση της αγάπης.
Και να αιμορραγήσετε πρόθυμα και χαρούμενα.
Να ξυπνήσετε το ξημέρωμα με μια φτερωτή καρδιά και να
ευχαριστήσετε για μια μέρα αγάπης.
Να αναπαυθείτε το μεσημέρι και να συλλογιστείτε την
έκσταση της αγάπης.
Να γυρίσετε σπίτι το βράδυ με ευγνωμοσύνη.
Και μετά να κοιμηθείτε με μια προσευχή για τον αγαπημένο στην
καρδιά κι έναν ύμνο επαίνου στα χείλη.

Απόσπασμα από τον “Προφήτη” του Χαλίλ Γκιμπράν

Τον τελευταίο καιρό εσκεμμένα επέλεξα να διαβάσω κάποια βιβλία που αφορούσαν τους ταξικούς και εργατικούς αγώνες από το 1830 μέχρι και τις αρχές του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Προφανώς επειδή εισερχόμαστε σε μια περίοδο κοινωνικά ταραγμένη θέλησα να δω πως αντέδρασαν οι άνθρωποι στο παρελθόν κάτω από σχετικά όμοιες συνθήκες. Ο συσχετισμός αυτός βέβαια, δεν είναι τόσο προφανής αφού η τότε με την τώρα εποχή έχουν ελάχιστες ομοιότητες. Η μια και βέβαιη κοινή συνθήκη που ανέσυρα από τα αναγνώσματά μου ήταν το εκτροχιασμένο κοινωνικό σύστημα το οποίο, όπως και σήμερα, όσο και αν προσπάθησαν οι διάφορες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της εποχής, δεν είχε την δυνατότητα να επανέλθει σε ισορροπία. Η κίνηση του συστήματος, αν και μερικώς ελέγχεται από ένα μέρος του πληθυσμού αυτού του πλανήτη, διαθέτει μια πλευρά υπερβολικά αδάμαστη και ορμητική. Αυτή η πλευρά αφορά συνθέσεις δυνάμεων που η πολιτική και οι επιστήμες δεν μπορούν να ελέγξουν και να περιορίσουν. Η ανθρώπινη οργανωτικότητα έχει και τα όριά της και όταν η ισορροπία διασαλεύεται κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »